Na mojej ostatniej przedświątecznej lekcji hiszpańskiego rozmawiałyśmy z Dayan o tradycjach Bożego Narodzenia w jej rodzinnym kraju – Kolumbii. Wszystko jest tam inne. A Święta Bożego Narodzenia trwają w pewnym sensie cały grudzień.
Po pierwsze choinkę ubierają już 1 grudnia i jest to mus bez wymówek i żadnego ale. Do tego stopnia jest to ważne, że Dayan mimo, że od kilku lat mieszka w Polsce i ubiera choinkę trochę później, została upomniana przez mamę 8 grudnia, że drzewko jeszcze nie gotowe. Oczywiście w grę wchodzi tylko żywa.
Święty Mikołaj to w tradycjach kolumbijskich raczej tylko „element dekoracji”. Mikołaja po prostu nie ma, ale prezenty jak najbardziej – od dzieciątka Jezus. Jednak dopiero o północy można je rozpakować. Normalne jest nawet to, że dzieci, które już śpią, wybudza się, żeby mogły je zobaczyć, otworzyć.
Prawdziwe świętowanie zaczyna się już 7 grudnia – ludzie spotykają się, żeby zapalić jak największą ilość świec, lampionów. Tym gestem czczą Najświętszą Matkę, która błogosławi ich domy. Kolejny świąteczny dzień, bardzo ważny z resztą, to 16 grudnia, kiedy zaczyna się nowenna. Przez kolejne 9 dni, czyli do Bożego Narodzenia Kolumbijczycy spotykają się i kolędują.
Wigilia to start wielkiej fiesty. Od Wigilii do Nowego Roku Kolumbijczycy tańczą, śpiewają, bawią się. Na stole wigilijnym nie ma 12 potraw, jest indyk lub gęś i tyle. Nikt się nie obżera. Nie ma na to czasu, bo trzeba się bawić. Na ulicach jest kolorowo i wesoło.
Wyobraźcie sobie teraz minę Dayan co roku, kiedy widzi te polskie, suto zastawione stoły i zamiast tańczyć, musi jeść, jeść, jeść bez końca.
Mój wniosek jest taki – gdybyśmy chociaż trochę zarazili się zwyczajami z Ameryki Południowej, nasze portfele zostałyby pełniejsze, a nasze brzuchy wręcz przeciwnie, lżejsze. Uniknęlibyśmy też zmartwień w stylu: „o nie, to ciasto za mało urosło” czy „zostaw to kochanie, to jest na święta”.
Z drugiej strony, jak tu sobie odmówić uszek z barszczem, bigosu czy śledzia pod pierzynką.
Wesołych Świąt!
